حضرت عباس(ع)الگوی ایثار،معنای برادری و مفسر شجاعت +فیلم

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ، مرکز اصفهان ؛ روزی برای مردانگی وجوانمردی و روزی برای همراهی با امام، اگر قرار باشد یک روز را برای همه این خوبی‌ها انتخاب کنیم آن روز، میلاد قمر بنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس(ع) است.

سلام بر حضرت عباس(ع) و سلام بر همه جانبازانی که با اقتدا به امام خود و بذل جانشان ، مفهوم رشادت و جانبازی را محقق ساختند.

حضرت عباس(ع) در چهارم شعبان متولد شد، ولی نخست دست‌هایش به دنیا آمدند. دست‌هایش که پیش از تولد در تمام هستی زبانزد بودند. همه  دست‌هایت را می‌شناسند؛دست‌هایي که دستان خداست و از آستین رشادت و شهادت و مهر تو بیرون آمده. همان دست‌هایي که دستان پر سخاوت دریاست و تمام آب‌هاي جهان را شرمنده خویش کرده هست. دست‌هایی که دست استغاثه تمام عالم به سوی آن‌هاست. دست‌هایی که تاریخ را ساخته‌اند" ای باب‌الحوائج".

دست‌هایت، برکت عشق را در سفره‌های عاشقان می‌نهند. اینک نان و خرما نه، که از تو آب حیات می‌طلبیم، آب مراد... . از تو عافیت می‌خواهیم. از دست‌های توانگرت، سعادت می‌خواهیم ای مرد! کاش دست‌های تو تمام ابرهای سیاه ستم را از آسمان دنیا فراری دهند. کاش دست‌هایت به یاری انسان برخیزد و او را وارث صلح و آشتی کند.

ای مرد فردای عطش! گویا تو علی هستی که متولد شده... اگر پدرت، چاه‌های عالم را از اشک خونینش سیراب می‌کردتو دریاهای هستی را شرمنده لب‌های تشنه خودکردی  و ما همچنان از دریای عطوفت تو آب بر می‏داریم؛ با تمام محدودیت‏مان.

پیش از تو هیچ ماهی قدم بر خاک نگذاشته بود؛تو آمده‌اى تا ماه، پشت و پناه خورشید باشد و دست‌های شهر آشوبت، دلگرمی بی‌پایان کربلا.

تو عباسی؛ شیر یکه‌تاز میدان نبرد و همای تیزپرواز آسمان عشق و معرفت. مردی که دانش و حکمت او هم‌تراز رشادت و دلاوری و غیرت اوست؛ مردی که در لباس جنگ، با دلی رحیم، یاور تمام بنی‌‌هاشم است. مردی که در پس شکوه و هیبت  دشمن‌ستیزش، قلبی به لطافت دریا در سینه نهفته دارد.

قهرمان نهر علقمه که شمس و قمر از نور جمالش خجل می‌شوند، افسانه نبود؛ مردی بود که مثل یک علم هیچ وقت بر زمین نماند. لقب "اَسَدُ الله الْغالِبْ" را چون علی بر او نهادند تا دوباره حمله‌های حیدری در میدان‌ها تکرار شوند و هنوز بعد از این همه سال، زیر نور مهتاب، چهره‌اش در زلالی آب می‌لرزد؛ گویی تنها بعد از خدا از آب می‌ترسد. مردی که افسانه نیست.

عباس(ع) به برکت ایثار و فداکاری بی‏مانندش، قبله‏ دلهاست

هیچ کس رشادت های حضرت ابالفضل العباس (ع) مظهر از خود گذشتگی و فداکاری را در تاریخ اسلام فراموش نخواهد کرد.

جانباز ، با لبخند زخم خویش ، خاطرات خفته عباس (ع) را در کربلا بیدار می‌کند؛زخم تنشان  ستاره دنباله داری است که یادآور نادیده‌های آسمان کربلاست.

آری بی دست می‌توان پریدو بی چشم خوب تر می‌توان دید.

جانبازان آیت روشن این مدعایند؛تمثال وفاداری و ایثارو تصویرگر ایمان.

جانباز یعنی قلّه وارستگی در اوج شکستگی و زیستن بدون دل‌بستگی.

سلام بر تو ای جانباز که زیباترین فرصت پرواز را در بال های شکسته ات می توان یافت.

چهارم شعبان ،سالگرد شکفتن گل معطر ، ماه بنی‌هاشم حضرت ابالفضل (ع) بر شاخسار اهل‏ بیت (ع) و تجدید خاطره رشادت‌های جانبازان یادآور سال‌های آتش به جانی شقایق‌ها مبارک.